اللهم عجل لولیک الفرج، السلام علیک یا صاحب الزمان(عج)،الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ و عَجّل فَرَجَهم

پدر یعنی تکیه گاه.

پدر یعنی هستی ما

پدر یعنی یک دلخوشی بزرگ

پدر یعنی راهی برای رسیدن به خدا

پدر یعنی یک دنیا عشق و امید

پدر یعنی امنیت

پدر یعنی آرامش

پدر دوستت دارم مرا ببخش بابت هرچیزی که دلگیرت کرد

پدر یعنی عصای دوران کودکی

پدر یعنی یه دنیا بوی زندگی

الهی عمرت بابرکت باشد پدرجانم.

#به_قلم_خودم

#به_قلم_خودم

خواهران عزیزم با توجه با اوضاع غم آلود الان جامعه، میخوام به آیات 175 و 176 سوره اعراف که درباره بلعم باعورا ست توجه کنید. و اما ماجرای بَلْعم باعورا یک دانشمندی یهودی به نام بلعم باعورا در زمان حضرت موسی زندگی می کرد که در اثر زهد و تقوا تونسته بود اسماء اعظم خداوند رو یاد بگیره. و مستجاب الدعاء بود. روایت شده: موسی علیه السلام با جمعیتی از بنی‎اسرائیل به فرماندهی یوشع بن نون و کالب بن یوفنا از بیابان تیه بیرون آمده و به سوی شهر (بیت‎المقدس و شام) حرکت کردند، تا اون رو فتح کنند و از زیر شکنجه حاکمان ستمگر نجات بدهند. وقتی که به نزدیک شهر رسیدند، حاکمان ظالم نزد بلعم رفتن و گفتند بلعم به دادمان برس موسی میخاد به ما حمله کنه. نفرینش کن که نتونه به ما حمله کنه. بَلْعَم گفت: « آخه من چه جوری پیامبر خدا رو نفرین کنم؟ نه نمیشه من این کار رو نمی کنم » اون ها دوباره رفتن پیش بَلْعم و باز اصرار کردن اما بلعم باز نپذیرفت، تا اینکه تصمیم گرفتن به سراغ همسر بلعم باعورا بِرن، همسرِ بلعم با نیرنگ و ترفند اون قدر شوهرش رو وسوسه کرد، تا این که بَلْعم حاضر شد نفرین کنه. بلعم رفت بالای کوهی که رو به روی بنی‌اسرائیل بود تا از اونجا اون ها رو ببینه و نفرینشون کنه. سوار الاغش شد و رفت و قومش هم به دنبالش رفتن. وسط راه الاغ از حرکت ایستاد. بلعم هم پیاده شد و با عصبانیت الاغ رو زد که حرکت کنه. اما الاغ حرکت نکرد به اذن خدا به حرف اومد و گفت : «وای بر تو ای بَلْعم داری کجا می ری؟ چرا منو می زنی؟ من فرشته های خدا نمیزارن حرکت کنم.» بَلْعم با دیدن این صحنه الاغ رو رها کرد و پیاده به بالای کوه رفت، و در آنجا همین که خواست اسم اعظم رو به زبان بیاره و بنی‎اسرائیل رو نفرین کنه هر کاری کرد اسم اسم اعظم یادش نیومد. ناخودآگاه شروع کرد به دعا کردن برای حضرت موسی و یارانش و قوم خودش رو نفرین کرد. قوم گفتن: عه چیکار می کنی بلعم چرا نفرینمون می کنی؟ گفت: «دست خودم نیس خدا ارادمو از من گرفته و دارم نفرین خودمون می کنم. » بَلْعم به حاکمان قومش گفت: حالا که من دنیا و آخرت رو از دست دادم میخام هر جور شده کمکتون کنم موسی رو شکست بدین هر چی میگم انجام بدین تا پیروز بشید ، فوری برین زنان زیبا رویی رو که حسابی آرایش شده باشن به بهانه خرید و فروش بفرستید میان بتی اسرائیل و به این زن ها بگید اگه هر کدام از سربازان موسی خواستن از اون ها کامجویی کنن خودشون رو در اختیارشون بزارن. کافیه یکی شون مرتکب زنا بشن اون وقت ما حتماً پیروز میشیم. اون ها دستور بلعم رو اجرا کردند، تا این که «زمری بن شلوم» رئیس قبیله شمعون دست یکی از اون زن ها رو گرفت و نزد موسی علیه السلام بُرد و گفت: «گمان می‎کنم که می‎گویی این زن بر من حرام است، سوگند به خدا از دستو تو اطاعت نمی‎کنم.» بعد اون زن رو به خیمه خود برد و با او زنا کرد، خدا هم به خاطر این گناه کبیره بیماری واگیر دار طاعون رو به سراغ بنی‎اسرائیل فرستاد. و خییلی ها جونشون رو به خاطر این بیماری از دست دادن. برادر حضرت موسی یک نوه ای داشت به اسم «فنحاص بن عیزار» که خیلی قوی بود و از فرمانده هان لشکر موسی علیه السلام بود که در اون لحظه سفر بود. وقتی که از سفر برگشت و متوجه بیماری قوم شد و از علتش پرسید، به سراغ زمری بن شلوم رفت. و او و همسر ناپاکش رو کشت. در عوض خدا هم بیماری طاعون رو از بنی اسرائیل برطرف کرد. آره خواهران عزیزم الان هم دشمن چون میدونه از لحاظ جنگ نظامی نمی تونه بر ما مسلط بشه. تصمیم گرفته با رواج بی عفتی و بی بند و باری زنان و مردان در فضای مجازی و فضای واقعی، بر ما مسلط بشه. این شورش ها و هوس رانی ها و برهنگی هایی که می بینیم حاصل تبلیغات و تلاش های دشمنانه. باید هم در فضای واقعی و هم فضای مجازی تبلیغ دین و آرمان های اسلام کنیم تا نیرنگ دشمن خنثی بشه. موفق باشید✌️ التماس دعا❤️یاعلی ✋

داستان عجیب توسل به حضرت زهرا (س) قسمت سوم گفتم : در اینجا ، با توطئه‌چینی شما برای قبل من ، حضور قلب ندارم . گفت : هر کجا می خواهی بخوان که راه فراری نیست! آمدم در حیاط کوچک منزل ، و دو رکعت نماز استغاثه به حضرت زهرا صدیقه کبری خواندم و بعد از نماز و تسبیح به سجده رفتم و چهار صد و ده مرتبه ((یا مولاتی یا فاطمه اغیثینی )) گفتم و التماس کردم که راضی نباشید من در این بلد غربت به دست دشمنان شما به وضع فجیع کشته شوم و اهل و عیالم در یزد چشم انتظارم بمانند . در این حال روزنه امیدی به قلبم باز شد ، به فکرم رسید بالای بام منزل رفته خود را به کوچه بیندازم و به دست آنها کشته نشوم و شاید مولایم امیرالمومنین علی بن ابی طالب با دست یداللهی خود مرا بگیرد که مصدوم نشوم . پس فورا از پله ها بالا رفتم که نقشه خود را عملی کنم . به لب بام آمدم بامهای مکه اطرافش قریب یک متر حریم و دیواری دارد که مانع سقوط اطفال و افراد است . دیدم این بام اطرافش دیوار ندارد . شب مهتابی بود . نگاهی به اطراف انداختم ، دیدم گویا شهر مکه نیست ، زیرا مکه شهری کوهستانی بوده و اطرافش محصور به کوههای قبیس و حرا و نور است ولی اینجا فقط در جنوبش رشته کوهی نمایان است که شبیه به کوه طرز جان یزد است لب بام منزل آمدم که ببینم نواصب چه می کنند ؟ با کمال تعجب دیدم اینجا منزل خودم در یزد می‌باشد ! گفتم : عجب ! خواب می بینم ، من مکه بودم ، و اینجا یزد و خانه من است ! پس آهسته بچه ها و عیالم را که در اطاق بودند صدا زدم . آنها ترسیدند و به هم گفتند : صدای بابا می آید . عیالم به آنها می گفت‌: بابایتان مکه است چند ماه دیگر می آید .پس آرام آنها را صدا زدم و گفتم : نترسید من خودم هستم بیایید در بام را باز کنید بچه ها دویدند و در را باز کردند همه مات و مبهوت بودند . گفتم : خدا را شکر نمایید که مرا به برکت توسل به حضرت فاطمه زهرا از کشته شدن نجات داد و به یک طرفت العین مرا از مکه به یزد آورد سپس مشروح جریان را برای آنها نقل کردم .

داستان عجیب توسل به حضرت زهرا (س) قسمت دوم بعد از صرف قلیان و استراحت ، گفت : آری روزی پس از انجام مراسم حج از منزل بیرون آمدم و به مسجدالحرام مشرف شدم . طواف کرده و نماز طواف خواندم و به منزل باز گشتم . در راه ، مردی با ریش تراشیده و سبیلهای بلند دیدم که با لباس افندیها ایستاده بود . تا مرا دید قدری به صورت من نگاه کرد و بعد جلو آمد و گفت : تو شیخ علی یزدی نیستی ؟ گفتم : چرا . گفت : سلام علیکم ، اهلا و مرحبا ، و دست به گردن من انداخت و مرا بوسید و دعوت کرد که به منزلش بروم . با آنکه وی را نمی شناختم با اصرار مرا به منزلش برد و هر چه به او گفتم شما کیستید ، من شما را به جا نمی آورم ، گفت : خواهی شناخت ، مرا فراموش کرده ای ، من از دوستان و رفقای شما هستم . خلاصه ظهر شد خواستم بیایم نگذاشت . گفت : مکه همه جای آن حرم است . همین جا نماز بخوان و برایم ناهار آورد و من هر چه گفتم رفقایم نگران و ناراحت می شوند ، گفت : چه نگرانی ؟ اینجا حریم امن خداست . خلاصه شب شد و نگذاشت من بیایم . بعد از نماز عشا دیدم افراد مختلفی به آن منزل می آیند تا جماعتی شدند و آن شخص شروع کرد به بد گفتن و مذمت کردن شیعه ها . گفت : این شیعه ها با شیخین میانه خوبی ندارند ، مخصوصا با خلیفه دوم ، و اینها شبی را در ماه ربیع الاول به نام عیدالزهرا دارند که مراسمی را در آن شب انجام می دهند و از وی برائت و تبری می جویند و این هم یکی از آنها است و اشاره به من نمود و چندان مذمت از شیعه کرد و آنها را بر علیه من تحریک نمود که همه آنها بر من خشمناک شده و بر قتل من متفق گردیدند . من هر چه مطالب او را انکار کردم ، وی بر اصرار خود افزود و در آخر گفت : شیخ علی ، مدرسه مصلی یزد یادت رفته ؟ تا این جمله را گفت به خاطرم آمد که در زمان طلبگی در مدرسه مصلی همسایه ای به نام شیخ جابر کردستانی داشتم که سنی بود و از ما تقیه می کرد و در شب مذکور که طلبه ها جلسه جشن داشتند او به حجره خود می رفت و در را به روی خود می بست ، ولی بعضی از طلبه ها می رفتند و در حجره او را باز می کردند و او را می آوردند و در مقابل او شوخی می کردند و بعضی از حرفها را می زدند و او چون تنها بود سکوت و تحمل می کرد . پس گفتم : تو شیخ جابر نیستی ؟ گفت : چرا شیخ جابرم ! گفتم : تو که می دانی ، من با آنها موافق نبودم . گفت : بلی ، اما چون شیعه و رافضی هستی ، ما امشب از تو انتقام خواهیم گرفت . هر چه التماس کردم و گفتم خدا می فرماید : ((و من دخله کان آمنا)) گفت : جرم شما بزرگ است و تو مأمون نیستی . گفتم : خدا می فرماید : ((و ان احد من المشرکین استجارک فاجره …….)))، گفت : شما از مشرکین بدتر هستید! و خلاصه ، دیدم مشغول مذاکره درباره کیفیت قبل و کشتن من هستند ، به شیخ جابر گفتم : حالا که چنین است پس بگذار من دو رکعت نماز بخوانم . گفت بخوان 

داستان عجیب توسل به حضرت زهرا(س) قسمت اول در جلد هفتم گنجینه دانشمندان از مرحوم حجت الاسلام آخوند ملا عباس سیبویه یزدی نقل شده است که گفت: من پسر عمویی به نام حاج شیخ علی داشتم که از علما و روحانیون یزد بود . یک سال آن مرحوم با چند نفر از دوستان یزدی برای تشرف به حج به کربلا مشرف شده و به منزل ما وارد شدند و پس از چند روز به مکه عزیمت نمودند . من بعد از انجام مراسم حج ، انتظار مراجعت پسر عمویم را داشتم ولی مدتها گذشت و خبری نشد. خیال کردم که از مکه برگشته و به یزد رفته است . تا اینکه روزی در حرم مطهر حضرت سیدالشهدا به دوستان و رفقای او برخوردم اصرار کردم مگر چه شده ، اگر فوت کرده است بگویید . گفتند واقع قضیه این است که روزی حاج شیخ علی به عزم طواف مستحبی و زیارت خانه خدا ، از منزل بیرون رفت و دیگر نیامد . ما هر چه انتظار بردیم و درباره او تجسس کردیم ، از او خبری به دست نیاوردیم . مأیوس شده حرکت نمودیم و اینک اثاثیه او را با خود به یزد می بریم که به خانواده اش تحویل دهیم : احتمال می دهیم که اهل سنت او را هلاک کرده باشند . من از شنیدن این خبر بسیار متأثر شدم . بعد از چند سال روزی دیدم در منزل را می زنند . در را باز کردم ، دیدم پسر عموست . بسیار تعجب کردم و پس از معانقه و روبوسی گفتم : فلانی کجا بودی و از کجا می آیی ؟ گفت : اکنون از یزد می آیم . گفتم : چنانچه نقل کردند تو در مکه مفقود شده بودی ، چطور از یزد می آیی ؟ گفت : پسر عمو ، دستور بده قلیان را حاضر کنند تا رفع خستگی کنم ، شرح حال خود را برای شما خواهم گفت.