اللهم عجل لولیک الفرج، السلام علیک یا صاحب الزمان(عج)،الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ و عَجّل فَرَجَهم

دلیل عدم تأثیر گذاری تشویق و تنبیه والدین

شما چرا شادی من را می‌بخشی؟ وقتی عصبانی هستی من را ببخش! شما وقتی شادی من را نبخش. رفتار منطقی با من داشته باش نه رفتاری که دلت می‌خواهد. این را علمای اخلاق فقط نمی‌فهمند، این بچۀ هفت سالۀ ما هم می‌فهمد. مثلاً پدرها دیدید موقع عصبانی شدن بچه‌هایشان را تنبیه یا موعظه می‌کنند. دیگر بچه‌ها می‌فهمند این عصبانی شد الآن به هم ‌می‌ریزد و بالاخره موعظه و خیلی از تحقیرها یا هر چی…، رفتاری.

بچه‌‌ها می‌دانند مثلاً مجلس عروسی یا بابا خیلی شاد است الآن هر خطایی بکنم بابایم می‌گوید بخشیدمت. این بخشش و آن توبیخ مطابق هوای نفس است. شما چرا شادی من را می‌بخشی؟ وقتی عصبانی هستی من را را ببخش! شما وقتی شادی من را نبخش! رفتار منطقی با من داشته باش نه رفتاری که دلت می‌خواهد. این را علمای اخلاق فقط نمی‌فهمند، این بچۀ هفت سالۀ ما هم می‌فهمد.

می‌گویی پس من گیرم هوای نفس بابایم است. البته او نمی‌تواند انشاء بنویسد ها! گیرم این است که ایشان عصبانی نباشند. ایشان شاد باشند هر کاری بکنم ایشان راحت می‌بخشند. یعنی این شخصیت شده یک شخصیت هوای نفسی. بعد از این پدر، مادر بپرسی می‌‌گوید نه من هم تشویقش کردم هم بخشیدم. اثر بخششت را و توبیخت را از بین بردی! این بسته به هوای نفس تو بوده.

یادمان نمی‌رود آن شعری که گفت «او خدو انداخت بر روی علی» وقتی که عمرو بن عبدود آب دهان به صورت امیرالمؤمنین پرتاب کرد حضرت بلند شد درنگی کرد. البته حضرت اهل غضب نیست. تفسیرش خیلی عمیق‌تر از این حرف‌ها است. ولی او وقتی که عصبانی شد کار تلخی را که باید انجام می‌داد انجام نداد. که بدانند همۀ این حساب‌ها جدا است.

نمی‌شود ما یک…، اگر یک وقتی بنا شد که بچۀمان را موعظه کنیم یا چی بکنیم، وقتی خبر بد بهمان رسیده این کار را نکنیم. عصبانی شدیم، بگوییم خب حالا یک لیوان آب بخوریم یا بگذاریم کنار، بگوییم بعداً یک وقتی خوشحال بودیم در این‌باره صحبت می‌کنیم.

آن‌وقت بچه می‌بیند که ما نفسانی باهاش برخورد نمی‌کنیم. بسیاری از برخوردهای خوب ما یک کمی قاطی است با هوای نفسمان. الآن دلم می‌خواهد موعظه کنم چون الآن عصبانی هستم. چون الآن به هم ریختم. الآن دلم می‌خواهد ببخشم چون الآن خوشحالم. ببین هوای نفس که می‌گوییم خیلی ظریف است یک مثال عرض کردم

منبع:سایت استاد پناهیان

چرا باید در عید غدیر طعام داد

جشن غدیر یک جشن کاملاً سیاسی است. فرمود در جشن غدیر طعام بدهید. چرا؟ چرا باید عید غدیر طعام داد؟ چرا باید غذا داده بشود به مردم؟ برای اینکه معلوم بشود سیاست یعنی این. هیچ‌کس نباید گرسنه بماند. جشن میلاد علی بن ابی‌طالب(ع) نیست، جشن حکومت امیرالمؤمنین علی(ع) است. ما جشن برای این نمی‌گیریم که امیرالمؤمنین اینقدر خوب است! آن که سیزده رجب باید جشن بگیریم. ما جشن می‌گیریم برای اینکه یک همچین خوبی رئیس شده!
غدیر جشن سیاست است. یک مراسم معنوی صِرف نیست. باید معلوم بشود این جشن حکومتی است، این جشن سیاسی است، باید نو نوار بکند مردم را، باید هدیه به دست بچه‌ها بدهد. سفارش شده به کودکان هدیه داده بشود. این کودک توی ذهن خودش دارد این مسئله را تا آخر. باید همۀ کودکان روز عید غدیر دیگر ذهن‌شان دنبال هدیه بگردد. غدیر امروز کجا می‌خواهند به ما هدیه بدهند؟
باید خیلی اتفاق‌های خوب بیفتد در جشن غدیر به حدی که مردم در طول سال انتظار داشته باشند بلکه ان‌شاءالله جشن غدیر زودتر برسد، بعد مردم که جشن غدیر را خوب لمس کردند و چشیدند در حد و اندازه‌های یک جشن یک نان و نوایی به مردم رسید آن‌وقت چه اتفاقی می‌افتد؟ مردم منتظر می‌شوند برای حکومت حضرت. امام زمان ارواحنا له الفداء ظهور بفرمایند هر روز عید غدیر است، هر روز جشن است، هر روز به مردم این شیرینی‌ها چشانده خواهد شد.
ما جشن برای این نمی‌گیریم که امیرالمؤمنین اینقدر خوب است! ما جشن می‌گیریم برای اینکه یک همچین خوبی رئیس شده

منبع: سایت استاد پناهیان

سفارش ویژه امام باقر(ع) به عزاداری در روز عاشورا

از امام باقر(ع) «مَنْ زَارَ الْحُسَیْنَ یَوْمَ عَاشُورَاءَ مِنَ المُحَرّم»؛ ثواب این حج و عمره و غزوه ثواب کسی است که با رسول خدا این عبادات را انجام داده. فردی که مخاطب امام باقر(ع) بوده وقتی ثواب باعظمت زیارت امام حسین(ع) را در روز عاشورا می‌‌شنود، می‌‌گوید خب اگر کسی نتوانست برود کربلا او باید چه‌کار کند؟
می‌فرماید وقتی که عاشورا رسید «بَرَزَ إلَى الصَّحراءِ»؛ کسی نتوانست برود کربلا برود صحرا. «أو صَعِدَ سَطحاً مُرتَفِعاً فی دارِهِ»؛ یا برود پشت‌بام خانۀ خودش. «وأومَأَ إلَیهِ بِالسَّلامِ»؛ اشاره کند به اباعبدالله الحسین و شروع کند سلام دادن به حضرت. اینها کلمات یک فرد عوام نیست.
امسال از الطاف خفیه بوده این وضعیت کرونایی که پیش آمده، خب طبیعتاً وضعیت مطلوبی نیست. عزاداری‌های توی محیط‌های دربسته را ممنوع اعلام کردند. اتفاقاً خیلی هم خوب شده. بنده در مجالس بسیار بزرگ و باشکوهی هر سال شرکت می‌‌کردم توی همین تهران، از خیابان‌ها رد می‌‌شدم هیچ خبری نبود آدم غصه‌اش می‌‌شد آخر عاشورا که این نیست. همه در محیط‌های دربسته.
یکی از اموری که قدیم‌ها مرسوم بوده از قدیمی‌ها نقل می‌‌کنند می‌‌نویسند این حرف‌ها را، ولی الآن متروک شده و باید احیاءاش بکنیم عزاداری کردن توی صحراست. برویم توی محیط‌های باز. توی محیط بازی هزار نفر یا بیشتر بنشینند حالا با همین فاصله عزاداری بکنند آثار روحی عجیبی دارد. اثر معنوی فوق‌العاده خاصی دارد.
یکی از دلایلی که من اصرار می‌‌کنم می‌‌گویم حال عجیبی دارد به دلیل اینکه یک تجربیاتی از دوران دفاع مقدس و عزاداری توی بیابان‌ها توی ذهنم هست. یک حال و هوای دیگری دارد روی خاک عزاداری کردن.
امروز در کربلا بچه‌های اباعبدالله الحسین را خاک‌نشین کردند. بروید با زن و بچه‌هایتان توی صحرا روی خاک بنشینید، شما زیرانداز ببرید برای خودتان. شما در میان دشمن نخواهید بود بگویید یک کسانی بسیجی‌ها بیایند نگهبانی بدهند کسی یک‌وقت حمله نکند. شما در کمال امنیت هستید الحمدلله. می‌روید دو ساعت عزاداری می‌‌کنید بر می‌‌گردید خانه‌های خودتان. اما بچه‌های حسین را مقیم کردند توی بیابان. چقدر این صحنه صحنه‌ای است که بهتر یادآور کربلاست؟
کسی نتوانست برود کربلا برود صحرا

منبع:سایت استاد پناهیان

آقا! من فقط تو رو میخوام

آقا آمدی درِ خانۀ امام حسین نگویی من گرفتارم ها! امام حسین می‌گوید بیا عزیزم گرفتاریت را برطرف می‌کنم برو فدایت شوم، برو! آقا فرمود کی بدهکار است صبح عاشورا؟ کی بدهکار است اینجا واینستد؟ یک نفر گفت آقا من بدهی دارم. آقا امام حسین فرمود که شما اینجا واینستا، بیا پول را بگیر برو بدهی‌ات را پرداخت کن. شما یادت باشد آمدی درِ خانۀ امام حسین بگو آقا من گرفتاری ندارم من هیچ کاری ندارم. من فقط تو را می‌خواهم.
یک الگو بهتان نشان بدهم خلاصتان کنم. یک غلام سیاه دارد حسین به نام جون. گفت آقا می‌خواهم در راه تو کشته بشوم. آقا فرمود من راضی نیستم تو در راه من اذیت بشوی، تو خدمتکار هستی، خدمتت را کردی پاداشت هم بهت می‌دهم ازت هم تشکر می‌کنم. برو عزیزم. من نمی‌خواهم تو اذیت بشوی. ببین یاد بگیر! گفت آقا، غلام سیاه‌ها بروند آره؟ کسر شأنت است؟ من بوی بد می‌دهم آره؟ این کلماتش را ببین! من مایۀ افتخار تو نیستم نه؟ آدم حسابی‌ها فقط باید اصحاب رسول خدا، حافظان قرآن و این آدم حسابی‌ها؟ حالا دیگر ما غلام هستیم برویم آره؟ ببین بلد است ها! این آقا را می‌شناسد.
امام حسین بغلش گرفت گفت نه عزیزم این‌جوری نگو این‌جوری با من حرف نزن! من نمی‌خواستم تو را تحقیر کنم. کارش را کرد، اجازه‌اش را گرفت. یا اباعبدالله گنهکارها بروند؟ یا اباعبدالله. می‌خواهی ما را نپذیری بگذاری آبرویمان برود آره؟ یک عمر است ادّعا کردیم نوکر تو هستیم. یا اباعبدالله که برای سردار سلیمانی آبرویش را حفظ کردی! دیگر این اواخر می‌ترسید از شهید نشدن. به هر کی می‌رسید التماس می‌کرد می‌گفت تو رو خدا دعایم کن. بابا چه گرفتاری؟ می‌گفت یک‌وقت نمیرم!
شما یادت باشد آمدی درِ خانۀ امام حسین بگو آقا من گرفتاری ندارم، من هیچ کاری ندارم. نه اینکه بگویی امام حسین نیست ها! الآن هست! ایناها امام حسین است، الآن خود امام زمان ارواحنا له الفداه است. اینقدر آقا تعارفی هستند. هر چی بگویی آقا می‌خواهم دورت بگردم، می‌فرماید خیلی ممنون خواهش می‌کنم، بفرمایید دعایتان می‌کنم بفرمایید. آقا کجا بفرمایم؟ آقا تو امام من هستی، تو یار می‌خواهی! هی به من می‌گویی بفرمایید. می‌فرماید نمی‌خواهم اذیت بشوم. آقا من گرفتاری ندارم، من هیچ کاری ندارم. من فقط تو را می‌خواهم.

منبع:سایت استاد پناهیان

برای کمک به ظهور چه کاری باید انجام داد؟ 

سیاسیون منتخب در کشور اینها نماینده‌های ما هستند. ما وقتی که منتخب کلّی کشور مثل رئیس‌جمهور را در نظر بگیریم آن‌وقت می‌توانیم در نظر بگیریم که برای ظهور آماده‌ایم یا نه.
در روایت دارد «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَ صابِرُوا وَ رابِطُوا»، «اصْبِرُوا» برای مشکلات شخصی است. باید صبر پیشه کنی. «صابِرُوا» برای جهاد جمعی است. «رابِطُوا» برای کمک کردن به امام است. یابن الحسن من تنهایی آمدم شما را کمک کنم می‌فرماید من تنهایی شما را چه‌کار کنم؟ می‌گوید آقا بقیه نیامدند؛ می‌فرماید برو بیاور! من که رأی خودم را خوب دادم. این فایده ندارد؛ من که رأی خودم را خوب دادم که فایده ندارد که!
ما یک حیثیت جمعی داریم. این را باید مواظب باشیم. باید فعالیت بکنیم، هر کدام‌مان. ما نمی‌توانیم بگوییم که به من چه دیگران به کی می‌خواهد رأی بدهند، من وظیفۀ خودم را انجام می‌دهند. اینها مال دین فردی است، دین ما فردی نیست. من باید به همۀ دوستانم توجه کنم، به همۀ آشنایانم، تو چه‌کار می‌کنی؟ آقا تو چه‌کار می‌کنی؟ این باید توی فرهنگ ما تقویت بشود.
حضرت زهرا(س) چهل شبانه‌روز، در بعضی روایت‌ها نوشته شب‌ها، در بعضی روایت‌ها نوشته صبح و شب چهل روز دانه دانه درِ خانه‌ها را می‌زد می‌فرمود می‌آیید علی را کمک کنید؟ مادرمان فاطمۀ زهرا ده روز رفت درِ خانه‌ها را زد هیچ‌کس جواب نداد. خب مادر کسی جواب نمی‌دهد، رها کن. نه ادامه می‌دهیم عزیز دلم. بیست روز رفت درِ خانه‌ها را زد آقا هیچ‌کی جواب نداد! خب مادر رها کن دیگر. نه ادامه می‌دهیم، هنوز درِ خانه‌هایی هست که ما نرفتیم بزنیم. سی روز رفت درِ خانه‌ها را زد. مادر هیچ‌کس جواب نداد، رها کن. نه هنوز درِ خانه‌های دیگر هست من باید در بزنم. علی غریب است! من باید کمکش کنم. خب مادر تو جانت را دادی فدایت بشوم، تو محسنت را از دست دادی، تو پهلویت شکسته. نه! روز قیامت اگر پیغمبر بفرماید چرا مدینه را حرکت ندادی من چی بگویم؟! چرا از آبرویت خرج نکردی برای علی من چی بگویم؟
انتخابات بشود حاضرید چهل روز قبلش بروید درِ خانۀ همسایه‌ها را بزنید. فدایت بشوم به کی می‌خواهی رأی بدهی؟ فوقش بهت یک حرفی می‌زند دیگر. تو درِ خانۀ هیچ‌کی نرفتی تا حالا! به هیچ‌کی پیام ندادی، گروه اجتماعی شکل ندادی توی این شبکه‌های اجتماعی، درِ خانۀ هیچ‌کی را نزدی، با هیچ‌کی بحث نکردی در مورد ما، بعد آمدی می‌گویی من آمدم به شما کمک کنم؟ مگر کمک‌کردن به امام‌زمان فردی است؟! ما می‌خواهیم خودمان را به امام‌زمان عرضه بداریم. خیلی فرق می‌کند سیصد تا نماینده مجلس شما شهادت‌طلب باشند، امام‌زمان بفرماید کاش اینها یار من بودند. با اینکه نباشند دنبال رانت باشند!
شما وقتی کسی مثل سردار سلیمانی را داشته باشی به اما‌م‌زمان عرضه کنی می‌توانی پشت‌سرش وایستی بگویی یابن الحسن، سلیمانی‌های تو دارند به شهادت می‌رسند، اینها از این ملت هستند. می‌توانی سرت را بالا بگیری. بگویی «مَتی تَرانا و نَراک». تو درِ خانۀ هیچ‌کی نرفتی تا حالا! به هیچ‌کی پیام ندادی، گروه اجتماعی شکل ندادی توی این شبکه‌های اجتماعی، درِ خانۀ هیچ‌کی را نزدی، با هیچ‌کی بحث نکردی در مورد ما، بعد آمدی می‌گویی من آمدم به شما کمک کنم؟ مگر کمک‌کردن به امام‌زمان فردی است؟!

منبع:سایت استاد پناهیان