اللهم عجل لولیک الفرج، السلام علیک یا صاحب الزمان(عج)،الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ و عَجّل فَرَجَهم

حرف های استاد اخلاقم یادم می آید. می گفتند : اگر تا جوان هستیم توبه کنیم هنر است. چون در پیری از کجا معلوم قدرت و توان توبه پیدا کنیم! شاید زمین گیر شویم و از انجام عبادات ناتوان شویم.

دوستی داشتم که تمام همّ و غمش ازدواج بود که خدایا کمکم کن ازدواج کنم. و این مجردی مانع شده بود که خدا را از ته قلب به خاطر خداییش بخواند نه به خاطر حاجتش.

دوستی دیگر هم داشتم که پشیمان بود که ازدواج کرده و زندگی آرامی نداشت. و ازدواجش باعث دور شدن او از یاد خدا شده بود.

وقتی که خوب فکر میکنم. ازدواج شبیه یک ظرف پُر از میوه های رنگارنگ و خوشمزه است که آرزوی هر ببیننده ای است.😍

یک عده از این ظرف میوه به قدر نیاز می‌خورند تا جان بگیرند و عبادت کنند. مثل حضرت آسیه همسر فرعون که نامش در قرآن هم آمده است.
او در زندگی مشترک، دنیا با همه زخارف و زینت ها و شهوت ها و لذت هایش مثل یک ظرف میوه حاضر و آماده در اختیارش بود اما کنار این ظرف میوه آنقدر ننشست که مدام بخورد و بخورد که نتواند در محراب عبادت حاضر شود.

یک عده کنار این ظرف میوه می نشینند و چنان می‌خورند که اصلاً احساس سیری نمی‌کنند و تمام ذهن شان متوجه خوردن و امیال نفسانی است و از خدایی که خالق و محیا کننده این میوه هاست یادشان می‌رود که تشکر کنند و حمدش را بجا آورند. مثل همسر لوط که در  قرآن به او اشاره شده.
او با وجود اینکه خدا این افتخار را به او داده بود که همسر پیامبر خدا شود در زندگی مشترک به جایی رسید که قرآن با مذمت از او یاد می‌کند

البته یک عده هم ممکن است در طول حیات خود بنا بر دلایلی هیچ وقت نتوانند کنار این ظرف میوه بنشینند و از زندگی مشترک لذت ببرند اما تقوا پیشه می‌کنند و هیچ لذتی برایشان بالاتر از لذت سخن گفتن با خدا و امام معصوم نیست مثل حضرت معصومه که در طول حیات خود مجرد بودند و همسری که لیاقت ایشان را داشته باشد نداشتند.

الان هم همین طور است یک عده ازدواج می‌کنند اما هیچ وقت نعمت همسر، نعمت فرزند آن ها را از یاد خدا دور نمی‌کنند. چه در اوج رفاه باشند مانند حضرت آسیه و چه در اوج فقر باشند.

و یک عده هم به محض ازدواج از خدا دور می‌شوند. غرق شادی ها و آرایش کردن در مهمانی های مختلط و تجملات می‌شوند تا جایی که خیلی ها به خاطر اینکه شب عروسی آرایش شان خراب نشود نماز نمی‌خوانند و واجب خدا را ترک می‌کنند.

یک عده هم با وجود اینکه مجرد هستند و توان ازدواج ندارند مثل حضرت معصومه عفت و پاکدامنی را پیشه می‌کنند

و عده ای هم چون مجرد هستند و توان ازدواج ندارند با پوشش نامناسب به داخل خیابان ها می آیند و خیلی ها را گمراه می‌کنند.

به هر حال ازدواج یک امر مقدس الهی است که آرزوی هر مجردی است کنار این ظرف میوه بنشیند و به آسایش برسد.

تنها در صورتی ازدواج دین را کامل می‌کند که در این زندگی مشترک از خدا دور نشویم.

شبیه آن پیرزن نشویم که به مسجد رفت و در نماز جماعت شرکت کرد وقتی حاضرین او را دیدند غبطه خوردند به ایمانش. گفتند: مرحبا ننه جان که با این سن و سال این همه راه را آمده ای تا در نماز جماعت شرکت کنی.
پیرزن به محض این که این حرف ها را شنید گوش هایش احساس لذت کرد و به خود بالید و از خدایی که به خاطر عبادت او در چشم مردم عزیز شده بود غافل شد و گفت : من روزه هم هستم. روزه مستحبی گرفته ام.

حاضرین همه به وجد آمدند و غبطه به او خوردند. اما پیرزن به خاطر ریاکاری عبادت خود را ضایع کرد.
می توانست سکوت کند و توجهی نکند به حرف های مردم و عبادت کند و از مسجد بی سر و صدا بیرون برود. اما…

ازدواج خیلی خوب است اما به هر حال ما هم مراقب باشیم از خدا دور نشویم.

#به_قلم_خودم

خواهران عزیزم با توجه با اوضاع غم آلود الان جامعه، میخوام به آیات 175 و 176 سوره اعراف که درباره بلعم باعورا ست توجه کنید. و اما ماجرای بَلْعم باعورا یک دانشمندی یهودی به نام بلعم باعورا در زمان حضرت موسی زندگی می کرد که در اثر زهد و تقوا تونسته بود اسماء اعظم خداوند رو یاد بگیره. و مستجاب الدعاء بود. روایت شده: موسی علیه السلام با جمعیتی از بنی‎اسرائیل به فرماندهی یوشع بن نون و کالب بن یوفنا از بیابان تیه بیرون آمده و به سوی شهر (بیت‎المقدس و شام) حرکت کردند، تا اون رو فتح کنند و از زیر شکنجه حاکمان ستمگر نجات بدهند. وقتی که به نزدیک شهر رسیدند، حاکمان ظالم نزد بلعم رفتن و گفتند بلعم به دادمان برس موسی میخاد به ما حمله کنه. نفرینش کن که نتونه به ما حمله کنه. بَلْعَم گفت: « آخه من چه جوری پیامبر خدا رو نفرین کنم؟ نه نمیشه من این کار رو نمی کنم » اون ها دوباره رفتن پیش بَلْعم و باز اصرار کردن اما بلعم باز نپذیرفت، تا اینکه تصمیم گرفتن به سراغ همسر بلعم باعورا بِرن، همسرِ بلعم با نیرنگ و ترفند اون قدر شوهرش رو وسوسه کرد، تا این که بَلْعم حاضر شد نفرین کنه. بلعم رفت بالای کوهی که رو به روی بنی‌اسرائیل بود تا از اونجا اون ها رو ببینه و نفرینشون کنه. سوار الاغش شد و رفت و قومش هم به دنبالش رفتن. وسط راه الاغ از حرکت ایستاد. بلعم هم پیاده شد و با عصبانیت الاغ رو زد که حرکت کنه. اما الاغ حرکت نکرد به اذن خدا به حرف اومد و گفت : «وای بر تو ای بَلْعم داری کجا می ری؟ چرا منو می زنی؟ من فرشته های خدا نمیزارن حرکت کنم.» بَلْعم با دیدن این صحنه الاغ رو رها کرد و پیاده به بالای کوه رفت، و در آنجا همین که خواست اسم اعظم رو به زبان بیاره و بنی‎اسرائیل رو نفرین کنه هر کاری کرد اسم اسم اعظم یادش نیومد. ناخودآگاه شروع کرد به دعا کردن برای حضرت موسی و یارانش و قوم خودش رو نفرین کرد. قوم گفتن: عه چیکار می کنی بلعم چرا نفرینمون می کنی؟ گفت: «دست خودم نیس خدا ارادمو از من گرفته و دارم نفرین خودمون می کنم. » بَلْعم به حاکمان قومش گفت: حالا که من دنیا و آخرت رو از دست دادم میخام هر جور شده کمکتون کنم موسی رو شکست بدین هر چی میگم انجام بدین تا پیروز بشید ، فوری برین زنان زیبا رویی رو که حسابی آرایش شده باشن به بهانه خرید و فروش بفرستید میان بتی اسرائیل و به این زن ها بگید اگه هر کدام از سربازان موسی خواستن از اون ها کامجویی کنن خودشون رو در اختیارشون بزارن. کافیه یکی شون مرتکب زنا بشن اون وقت ما حتماً پیروز میشیم. اون ها دستور بلعم رو اجرا کردند، تا این که «زمری بن شلوم» رئیس قبیله شمعون دست یکی از اون زن ها رو گرفت و نزد موسی علیه السلام بُرد و گفت: «گمان می‎کنم که می‎گویی این زن بر من حرام است، سوگند به خدا از دستو تو اطاعت نمی‎کنم.» بعد اون زن رو به خیمه خود برد و با او زنا کرد، خدا هم به خاطر این گناه کبیره بیماری واگیر دار طاعون رو به سراغ بنی‎اسرائیل فرستاد. و خییلی ها جونشون رو به خاطر این بیماری از دست دادن. برادر حضرت موسی یک نوه ای داشت به اسم «فنحاص بن عیزار» که خیلی قوی بود و از فرمانده هان لشکر موسی علیه السلام بود که در اون لحظه سفر بود. وقتی که از سفر برگشت و متوجه بیماری قوم شد و از علتش پرسید، به سراغ زمری بن شلوم رفت. و او و همسر ناپاکش رو کشت. در عوض خدا هم بیماری طاعون رو از بنی اسرائیل برطرف کرد. آره خواهران عزیزم الان هم دشمن چون میدونه از لحاظ جنگ نظامی نمی تونه بر ما مسلط بشه. تصمیم گرفته با رواج بی عفتی و بی بند و باری زنان و مردان در فضای مجازی و فضای واقعی، بر ما مسلط بشه. این شورش ها و هوس رانی ها و برهنگی هایی که می بینیم حاصل تبلیغات و تلاش های دشمنانه. باید هم در فضای واقعی و هم فضای مجازی تبلیغ دین و آرمان های اسلام کنیم تا نیرنگ دشمن خنثی بشه. موفق باشید✌️ التماس دعا❤️یاعلی ✋

كار خدا بی حكمت نیست
 

تنها بازمانده یک کشتی شکسته به جزیره کوچک خالی از سکنه افتاد.
او با دلی لرزان دعا کرد که خدا نجاتش دهد و اگر چه روزها افق را به دنبال یاری رسانی از نظر می گذارند، اما کسی نمی آمد.

سرانجام خسته و از پا افتاده موفق شد از تخته پاره ها کلبه ای بسازد تا خود را از عوامل زیان بار محافظت کند و داراییهای اندکش را در آن نگه دارد.
اما روزی که برای جستجوی غذا بیرون رفته بود، به هنگام برگشتن دید که کلبه اش در حال سوختن است و دودی از آن به آسمان می رود. متاسفانه بدترین اتفاق ممکن افتاده و همه جیز از دست رفته بود.

از شدت خشم و اندوه درجا خشکش زد………… فریاد زد: خدایا چطور راضی شدی با من چنین کاری کنی؟
صبح روز بعد با صدای بوق کشتی ای که به ساحل نزدیک می شد از خواب پرید.
کشتی ای آمده بود تا نجاتش دهد.
مرد خسته، از نجات دهندگانش پرسید: شما از کجا فهمیدید که من اینجا هستم؟
آنها جواب دادند: ما متوجه علایمی که با دود می‌فرستادی شدیم.

برگرفته از سایت یوتاب

فضل بن ربيع مى گويد: شريك بن عبد اللّه بن سنان نخعى، كه از بالاترين حسب برخوردار بوده است، چون اين شخص عالم، از بزرگان قبيله اى بوده است كه شاخص ترين چهره آن قبيله وجود مبارك مالك اشتر نخعى است، كه اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: مادرى را سراغ ندارم كه نمونه او را بزايد، يعنى انسان بى نظيرى بود.

فضل مى گويد: شريك بن عبد اللّه را روزى به دربار مهدى عباسى آوردند، كه قبل از هارون بوده است. مهدى عباسى به او گفت: شريك! نمى گذارم از دربار بروى، مگر يكى از اين سه كار را قبول كنى؛ يا رئيس قوه قضائيه مملكت بشوى، كه آن زمان «قاضى القضات» بود. يا شغل معلمى بچه هاى مرا قبول كن. ما در اينجا يك اتاق به تو مى دهيم، هر روز بيا و به بچه هاى ما درس بده. و يا امروز ناهار را ميهمان ما باش و از غذاى ما ميل كن.

شريك بن عبد اللّه در فكر فرورفت. اگر هر سه قسمت را قبول نمى كرد، آخرش اين بود كه مهدى عباسى مى گفت: جلاد! گردن او را بزن! و از شهداى اصيل عالم مى شد. اما شريك در جواب گفت: منصب قاضى القضاتى، قرار دادن خودم در لب جهنم است، پس اين را نمى خواهم. معلمى بچه هايت را هم نمى خواهم، چون فكر كرد اين بچه ها در نزد او درس بخوانند، فردا بعد از مرگ پدرشان رئيس مملكت مى شوند و مثل او به تمام اهل مملكت ظلم مى كنند، لذا گفت: نه، من ظالم پرورى هم نمى كنم. اما يك ناهار ميهمان بودن و خوردن عيبى ندارد. قبول كرد.

مهدى عباسى به رئيس آشپزخانه دستور داد، فقط از مغز استخوان (نخاع) و شكر، چند نوع غذا درست كنيد و بياوريد. رئيس آشپزخانه كه شاهد جريان بود، رفت و بعد از دو ساعت آمد، گفت: غذا آماده است و سفره را چيده ايم، بفرماييد و به مهدى عباسى آرام گفت: شريك بن عبد اللّه، اگر امروز اين غذا را بخورد، هيچگاه رستگار نخواهد شد. يعنى به قدرى معلوم بود كه آشپز هم فهميد.

شريك بن عبد اللّه سنان غذاى حرام را خورد، بعد، هم منصب قاضى القضاتى را قبول كرد و هم معلمى بچه ها را پذيرفت، چون لقمه حرام تمام نور خدا را از باطن مى برد و انسان را زمين گير مى كند.

براى دريافت حقوقِ يك ماه، به او نامه دادند كه به سراغ فلان صرّاف برو. وقتى رفت، صراف به او گفت: يك مقدارى را الآن و يك مقدار آن را چند روز ديگر مى دهم، يك مقدارى هم جنس مى دهم. اصرار كرد كه بايد نقد بدهى. صرّاف عصبانى شد، گفت: مگر كتان و پارچه قيمتى فروخته اى كه پول آن را نقد مى خواهى؟ گفت: نه، از پارچه قيمتى بالاتر دينم را فروخته ام. اين حكايت به ما هشدار مى دهد كه خوردن حرام، مساوى با دين فروشى است. حرام نخوريد، حرام نپوشيد، در خانه حرام زندگى نكنيد، شغل حرام قبول نكنيد، كار حرام نكنيد. رشوه نگيريد. به دنبال مال غصبى نرويد. بيت المال را اختلاس نكنيد؛ زيرا باعث مى شود كه به دين فروشى دچار شويد.

  برگرفته از کتاب عرفان اسلامی نوشته استاد حسین انصاریان

كى از ياران پيامبر(ص) مى گويد : در يكى از روزها كه هوا بسيار گرم بود ، من و گروهى از دوستان با رسول خدا(ص) در سايه درختى نشسته بوديم . ناگهان جوانى از راه رسيد ، لباس هاى خود را از بدن بيرون آورده و با پشت و روى بدن و صورت خود بر ريگ هاى داغ بيابان غلتيد و در حال غلتيدن مى گفت : اى نفس بچش ؛ زيرا عذابى كه نزد خداست ، خيلى بزرگ تر از اعمال توست .

رسول خدا(ص) اين منظره را تماشا مى كرد ، چون كار جوان تمام شد و لباس پوشيد و قصد حركت كرد ، حضرت او را به حضور طلبيد و فرمود : اى بنده خدا ! كارى از تو ديدم كه از كسى سراغ نداشتم ، چه علّتى سبب اين برنامه بود ؟عرض كرد : خوف از خدا. فرمود : حق خوف را به جاى آوردى ، خداوند به سبب تو به اهل آسمان ها مباهات مى كند ، سپس رو به ياران كرد و فرمود : هركس در اين محل حاضر است به نزد اين مرد برود تا او برايش دعا كند . همه نزد او آمدند و او هم بدين گونه دعا كرد : خداوندا تمام برنامه هاى ما را در گردونه هدايت قرار ده و پرهيز از گناه را توشه ما كن و بهشت را نصيب ما فرموده و جايگاه ما قرار بده .

بر گرفته از کتاب عرفان اسلامی نوشته استاد حسین انصاریان