اللهم عجل لولیک الفرج، السلام علیک یا صاحب الزمان(عج)،الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ و عَجّل فَرَجَهم

پنجم ربیع الاول سالروز وفات بزرگ بانویی است که شمیم عفت و فضیلت فاطمه (س) را با خود داشت. بانوی با کرامتی که در طول حیاتش بسیاری از حوادث و رنج‌های خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام را به چشم دید و واقعه عظیم عاشورا را نظاره‌گر بود؛ روح بلند و طبع لطیفش در شاعری سبب ساز آن شد تا به عنوان یکی از بازماندگان خاندان امامت، پیام رسان اهداف و احکام والای اسلام به شمار آید و در این راه بکوشد.

سکینه (س) دختر امام حسین (ع) از رباب دختر امرؤ القیس بود. برخی نام او را آمنه و امینه ذکر کرده‌اند و به سبب سکون، آرامش و وقاری که داشت، مادرش او را سکینه لقب داده بود. سکینه از باهوش‌ترین، خوش اخلاق‌ترین، باتقواترین و بزرگ زنان زمانه خویش است. به همین دلیل امام حسین (ع) سکینه را بنده‌ای غرق در ذات الهی معرفی کرده که نشان دهنده فضل و کمال اوست.ایشان نقش بسیار مهمی در پیام رسانی واقعه بزرگ عاشورا و تبیین اهداف قیام امام حسین (ع) داشتند. حضور سکینه در مکتب حسین (ع) از او که در روز واقعه بانویی نوجوان بود، معلمی فرهیخته ساخت تا منادی مدرسه عاشورا باشد.

پس از واقعه عاشورا، سکینه همراه دیگر اسیران کربلا به کوفه و شام برده شد. از سهل بن سعد ساعدی صحابه پیامبر اسلام (ص) روایت شده که روز ورود اسرا به شام در دروازه ساعات دختری را دیدم که بر شتری بی‌محمل سوار بود؛ او خود را سکینه دختر امام حسین (ع) معرفی کرد و از من خواست برای حفظ حرمت خاندان رسول خدا (ص) کاری کنم که نیزه‌داران سر‌های شهدای کربلا را از اطراف اسیران دور کنند.

سهل می‌گوید من با پرداخت مقداری دینار توانستم خواسته او را برآورده کنم.در برخی از منابع تاریخی نیز خوابی از سکینه در دمشق نقل شده که در آن پیامبر اسلام (ص) همراه برخی از پیامبران و فاطمه زهرا (س) با همراهی عده‌ای از زنان بهشتی در حالی که پیراهن خونی امام حسین (ع) در دست مادرش بود به سمت کربلا می‌روند؛ حضرت سکینه (س) پس از اسارت به همراه کاروان اسرا به مدینه بازگشت.

سخاوت یکی از ویژگی‌های اخلاقی حضرت سکینه (س) است که در دردانه اباعبدالله (ع) زبانزد خاص و عام بوده است و همچنین از ایشان به عنوان یکی از راویان حدیث یاد شده که کوفیان از او روایت کرده‌اند؛ زیرا حضرت سکینه (س) به همراه خواهر خود فاطمه از راویان حدیث پدر خود امام حسین (ع) به شمار می‌آیند.

این بانوی عظیم الشأن سر انجام در روز پنجم ربیع الاول سال ۱۱۷ هجری قمری پس از گذشت سال‌ها از رویداد عاشورا در سن بین ۶۷ تا ۷۰ سالگی در شهر مدینه وفات یافتند و در زمانی که خانواده این بانوی بزرگوار قصد دفن پیکر وی را داشتند “خالد بن عبدالملک” حاکم مدینه که در نظر داشت با به تعویق افتادن تشییع جنازه بر اثر گرمی هوا به بدن مطهر جسارت شود و جنازه مبارک آن حضرت تا شب دفن نشد. در نهایت یحیی بن حسن (ع) و به قولی محمد بن عبدالله نفس زکیه بر جنازه آن حضرت نماز خواند و آن حضرت را با احترام به خاک سپرد.¹

1- این مطلب از سایت ” باشگاه خبرنگاران جوان ” به آدرس ” https://www.yjc.ir ” گرفته شده است.