اللهم عجل لولیک الفرج، السلام علیک یا صاحب الزمان(عج)،الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ و عَجّل فَرَجَهم

به گزارش خبرگزاری حوزه، حضرت آیت‌الله جوادی آملی، در پیام تصویری به همایش بین المللی «نقش اندیشه‌های عرفانی امام خمینی رحمت الله علیه در شکل‌گیری انقلاب اسلامی ایران»  که امروز  در سالن امام موسی صدر دانشگاه ادیان و مذاهب برگزار شد، گفتند: کسی که می‌خواهد راه امام را طی کند، باید جهانی فکر کند.

متن پیام این مرجع تقلید به این شرح است:

بسم الله الرحمن الرحیم. محور بحث آن است که مقام عرفانی امام رضوان الله تعالی علیه در اثرگذاری‌اش نسبت به این انقلاب جهانی اسلامی ایران و جهان چیست. امام راحل رضوان الله تعالی علیه با فقه جواهری انقلاب اسلامی ایران را راه‌اندازی کرد که این فقه اصغر است و با ولایت فقیه در فقه اصغر انقلاب سامان پذیرفت. و در بعد جهانی از منظر فقه اکبر که ولایت عرفانی است ولی ولایت فقیه آن را هم سازمان‌دهی کرد. خود امام عارفانه این معارف را طی کرد. هم سفر من الخلق الی الحق را، هم سفر من الحق الی الحق بالحق را و هم سفر من الحق الی الخلق بالحق را و هم آخرین سفر را که سازنده این انقلاب بود، من الخلق الی الخلق بالحق را طی کرد. چون در سفر یک راهنما لازم است و یک همراه و یک نور و یک صراط و همه این‌ها در بستر اسفار اربعه تأمین شده است و خود امام رضوان الله تعالی علیه آن‌طور که در مقدمه بنیان مرصوص مبسوطاً آمده است، اسفار اربعه را عمیقاً طی کرده است، با جامعیت بین فقه اصغر و اکبر شروع به انقلاب کرد.

برخی تک‌بعدی هستند و فقیهانه فکر می‌کنند یا عارفانه به سر می‌برند. بعضی جمع می‌کنند بین عرفان و فقه ولی جمع مکسر. گروه اندکی جمع می‌کنند بین عرفان و فقه به جمع سالم. به تعبیر حکیم سبزواری قدس سره در تعلیقه‌ای که بر اسفار دارد می‌فرماید این توفیق نصیب همه افراد نمی‌شود که بتواند بین این معارف، جمع سالم کند. امام از نوادر فقها و عرفایی بود که توانست بین عرفان و فقه جمع سالم بکند؛ آن بخش‌های فقه اصغر را که در ایران اسلامی به صورت قانون اساسی درآمده است و به لطف الهی توانست این کشور را از استعمار و استبداد و استحمار و امثال ذلک به درآورد و نجات دهد و مسئولیتش را به عهده ما واگذاشت که ما موظفیم نه بیراهه برویم و نه راه کسی را ببندیم و امیدواریم این کشور از گزند اختلاس و نجومی مصون بماند و از غارت و چپاول محفوظ بماند «لِیَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْط» سامان بپذیرد. نه کسی به بیراهه برود، نه راه کسی را ببندد. به امید آن روز که امام به امید آن زمان و این زمین قیام کرد و انقلاب نمود.

اما چهره عرفانی امام که ولایت فقه اکبر را می‌طلبد نه ولایت فقه اصغر را، فصوص و فتوحات می‌طلبد نه خصوص جواهر را. جمع بین فتوحات و جواهر، به جمع سالم، کار رادمرد فحلی چون امام است. امام در آن مصباح الفقاهه در مصباح بیست و هفتم می‌گوید اولین باری که من به حضور استادم مرحوم آیت‌الله شاه‌آبادی مشرف شدم، از «إِنَّا انزَلْنَاهُ فِی لَیْلَهِ الْقَدْر» سؤال به میان آمد. آن بزرگ حکیم و بزرگ استاد که به برکت اهل‌بیت می‌گوید دعا، قرآن صاعد است. فرمود «إِنَّا انزَلْنَاهُ»، ضمیر به آن مقام غیب الغیوبی برمی‌گردد و نزولش به قلب مطهر پیغمبر صلوات الله و سلامه علیه است. اگر گفته می‌شود حقیقت لیله القدر وحی نبوت است، اگر گفته می‌شود لیله القدر حقیقت اهل‌بیت و پیغمبر است و اگر به‌خصوصِ فاطمه زهرا صلوات الله و سلامه علیها آمده است که حقیقت لیله القدر، فاطمه زهرا صلوات الله و سلامه علیها است، از همین‌جاها پیدا شده است. روایاتی که در این زمینه‌ها هست، راهنمای این طرز فکر است که لیله القدر عبارت از ظهور غیبی ذات اقدس اله در قلب مقدس پیغمبر است. علی بن ابی‌طالب که نفس او نفس پیغمبر است «وَ أَنْفُسَنَا وَ أَنْفُسَکُمْ» همین است و اهل‌بیت یک نورند و نور واحدند؛ همه این‌ها مجرا و مهبط این حقیقتند منتهی به وساطت پیغمبر.

مطلب دیگر این که انبیا یک حد و یکسان نیستند چون فرمود «فَضَّلْنَا بَعْضَ النَّبِیِّینَ عَلَی بَعْضٍ»؛ چه این‌که مرسلین و رسولان الهی یک درجه نیستند. «تِلْکَ الرُّسُلُ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَی بَعْضٍ»؛ اگر انبیا در یک حد نیستند و اگر مرسلین در یک حد نیستند، علمای راستین چون امام رضوان الله تعالی علیه که وارثان انبیایند، «الْعُلَمَاءَ وَرَثَهُ الْأَنْبِیَاء» آن‌ها هم در یک حد نیستند. بعضی فقیه فقه اصغر هستند و بعضی فقیه فقه اکبر هستند. بعضی جمع می‌کنند به جمع مکسر و بعضی جمع می‌کنند به جمع سالم که بحثش گذشت. امام رضوان الله تعالی علیه در این بخش سوم قرار دارد که بین فقه اصغر و اکبر جمع کرد. بین ولایت فقیه جواهری و بین ولایت فقیه فتوحاتی و فصوصاتی جمع کرده است. با چه قدرتی در صدد جمع این‌ها بود؟ با قدرت قرآنی و سرمایه قرآنی. قرآن که فرمود انبیا یک حد نیستند، قرآن که فرمود رسولان یک حد نیستند، قدرت‌های این‌ها هم یکسان نیستند. برد حکومتی این‌ها هم یک حد نبود. وزن و وزان سلطنت این‌ها هم یک حد نبود. وقتی قدرت سلیمان و داود را ذکر می‌کند که «قَتَلَ داوُدُ جالُوتَ» و رهبر انقلاب شد؛ وقتی قدرت ملک سلیمان را ذکر می‌کند که ما باد را مسخر کردیم، طوری که «غُدُوُّها شَهْرٌ وَ رَواحُها شَهْرٌ»؛ این باد که در تسخیر سلیمان سلام الله علیه بود، بامداد راه را یک‌ماهه می‌رفت، شامگاه راه یک‌ماهه می‌رفت. یعنی یک روز راه دو ماه را طی می‌کرد، این قدرت فضایی وجود مبارک سلیمانی است. اما وقتی به وجود مبارک پیغمبر اسلام می‌رسد، می‌فرماید یک‌شبه راه هزار ساله می‌روی. «لَیْلَهُ الْقَدْرِ خَیْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ». هزار ماه کجا، دو ماه کجا. آن روزی دو ماه راه می‌رود، این یک شبه هزار ماه راه می‌رود. اگر شاگردی از این مکتب چنین سرود «کاین طفل یک شبه ره صد ساله می‌رود»، مجاز است که بگوید «یک بیت از این قصیده به از صد رساله است». آن نامه بزرگ مرجع جهان اسلام را وقتی برای جناب گورباچوف می‌نویسد، آن‌جا سخن از فقه فصوص و فتوحات است. فرمود در فتوحات این است، در فصوص این است، حرف‌های ابن‌عربی این است. باید کسانی به ایران اسلامی بیایند و این معارف بلند را از حوزه پربرکت قم و امثال قم یاد بگیرند. آن‌جا نامه از فتوحات و فصوص است و این‌جا دستور از فقه جواهری است. هم والی ولایت فقیه جواهری بودند و هم والی ولایت فقه عرفانی بودند که توانستند بلنداندیشی کنند، نه به بیراهه بروند و نه راه کسی را ببندند.

به این فکر بود که آن قطب عظیم سیاسی آن روز را با نامه تعلیم کند و نه تسلیم. هیئت اعزامی را دستور داد این نامه را تعلیم کنید نه تسلیم. هیئت اعزامی هم تعلیم کرد و نه تسلیم. این مقام شامخ عرفان است. آن‌وقت این بزرگ مرجع، این بزرگ فقیه، این بزرگ راهنما اجازه می‌دهد کشور معاذ الله ارباً اربا شود؟ سخن از اختلاس باشد، سخن از نجومی باشد؟ سخن از افتخار باشد که ما کشف بکنیم که اختلاس کرده و که نجومی برده است، گرانی باشد، آسیب اقتصادی باشد. این آسمانی فکر می‌کند نه زمینی. این الهی فکر می‌کند نه زمینی. راه امام یعنی این. اگر گفته شد انبیا آمدند مخصوصاً وجود مبارک پیامبر علیهم آلاف التحیه والثنا برای این‌که اخلاق را زنده کنند، اخلاق تنها تواضع فردی و خانوادگی نیست، حکومت مقدمه اخلاق است. سلطنت مقدمه اخلاق است. «لِیَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْط». عدل بهترین فضیلت اخلاقی است. انسان عادل نه بیراهه می‌رود نه راه کسی را می‌بندد. نه دستش آلوده است و نه فکرش خطا می‌کند. اگر حکومت است، برای برقراری عدل است که از بهترین فضائل اخلاقی است. «لِیَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْط». اگر درباره نوح پیغمبر است، «لَقَد أَرْسَلْنا نُوحاً إِلی‏ قَوْمِهِ»، برای این که این‌ها قائم به قسط شوند. اگر در بخش‌هایی از سوره حدید مسئله نبوت و حکومت را ذکر می‌کند، «لِیَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْط»، حداقل عادل بودن است حداقل قائم به قسط بودن است که از این فرومایه‌تر شدن و از این پایین آمدن و فرومایه شدن دوزخی را به همراه دارد. این حداقل است. حد میانی‌اش این است که بعد از این که انسان عادل بود، قائم به قسط شود و بعد هم قوامین به قسط شود، قوامین به شهادت شود، قوامین به قسط شود. قوامین بودن کار هر کسی نیست. این امام می‌طلبد که قوام به قسط باشد. چه این‌که قائم بالقسط شدن هم بهره هر کسی نیست. حداکثر کاری که از افراد عادی برمی‌آید همین عادل بودن است اما قیام بالقسط مطلب دیگری است. غرض آن است که اخلاق، هدف است و حکومت، وسیله است که به این بارگاه امین باید رسید و امام رضوان الله تعالی علیه با ولایت فقه اکبر برای میخائیل گورباچوف آن‌طور نامه می‌نویسد. با داشتن ولایت فقه اصغر ایران اسلامی را احیا می‌کند، از استبداد، از استعمار، از استحمار آزاد می‌کند، با جهان ارتباط برقرار می‌کند، اما عزیزانه با همه کشورهایی که نه بیراهه می‌روند، نه گزندی دارند، نه مرموزانه کار می‌کنند، نه قصد ایذا دارند، رابطه سلیم و عاقلانه برقرار می‌کند، طوری که ملت زنده باشد، هم جنبه جهانی حفظ شود، هم رسالت خود امام رضوان الله تعالی علیه. او را «إِنَّا انزَلْنَاهُ فِی لَیْلَهِ الْقَدْر» به راه انداخت. او را این سه آیه سوره‌های مبارکه توبه، فتح و صف راه انداخت که  قرآن آن است و اسلام آن است که جهانی باشد و همگانی باشد و همیشگی. این سه آیه را امام کاملاً در نظر داشت. انقلاب برای این نیست که ایران را آزاد کند. انقلاب برای این است که قرآن را جهانی کند. «هُوَ الَّذِی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَی وَ دِینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَی الدِّینِ کُلِّهِ». تا کسی مکتب‌های جهان را نشناسد و نداند حکمای غرب چه می‌گویند، سیاست‌مداران غرب چه می‌گویند و شرق و شمال و جنوب چه می‌گوید که نمی‌تواند قرآن را فخر آن‌ها قرار دهد. فرمود شما موظفید قرآن را جهانی کنید. کسی که از حرم تا جمکران و از جمکران تا حرم فکر می‌کند، این ممکن است جهانی حرف بزند ولی قمی فکر می‌کند. فرمود شما جهانی حرف بزنید، جهانی فکر کنید. ببینید در سوره توبه فرمود «هُوَ الَّذِی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَی وَ دِینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَی الدِّینِ کُلِّهِ وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ». در سوره فتح همین مضمون است. منتهی اختلافی که بین این سه سوره هست، در آن بخش پایانی است. این کار امام رضوان الله تعالی است. اگر کسی بخواهد ان شاء الله راه امام را طی کند و این راه را و این نام را زنده نگه دارد باید جهانی حرف بزند و جهانی فکر کند و شاگرد امام باشد در جمع بین دو فقه اصغر و اکبر. به امید پیروزی جهان اسلام و قرآن کریم و عترت طاهرین در آن روز.

منبع:اخبار حوزه

خراسان: خبر سرطان‌زا بودن 90 درصد رسیدهای خرید، واکنش های زیادی را به دنبال داشت.

بنا به گفته مرکز پژوهشی دانشگاه گرانادا مواد شیمیایی موجود در رسید ها به سرطان های وابسته به هورمون منجر می شود. قبلا نیز پژوهشگران مواد شیمیایی این رسیدها را با ناباروری، اوتیسم، چاقی مفرط، دیابت نوع دوم و تولد زود هنگام نوزاد مرتبط دانسته بودند.

محققان توصیه می کنند رسیدها نباید با مواد غذایی مانند گوشت یا ماهی تماس داشته باشند.

در این باره کاربری نوشت: «اگه واقعا آن قدر سرطان زاست من دیگه به هیچ وجه رسید خرید نمی گیرم».

کاربر دیگری اظهار کرد: «خب این محققان یک دستگاه جدید تولید کنند».

کاربر دیگری هم نوشت: «فقط کافیه دیگه رسیدها را مچاله نکنید، با آن ها بازی نکنید یا رو شون چیزی ننویسید. می بینین که چقدر راحت می شه جلوی بعضی مریضی ها رو گرفت».

منبع:اخبار داغ

به گزارش خبرگزاری حوزه، حضرت آیت الله مظاهری، سلسله دروس اخلاقی با موضوع «شرح چهل حدیث اخلاقی» داشته اند که مطالب شنیدنی و خواندنی این استاد اخلاق حوزه در شماره های مختلف تقدیم نگاه شما خوبان خواهد شد.

حدیث سی‌ و نهم: آبروریزی از مردم، سبب قطع ولایت الهی

بِسْمِ‌ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم‌

«رَبِّ اشْرَحْ لی صَدْری‌ وَ یَسِّرْ لی أَمْری وَ احْلُلْ عُقْدَةً مِنْ لِسانی یَفْقَهُوا قَوْلی»

در منابع روایی، روایتی صحیح السّند راجع به عقوبت آبروریزی از مؤمنان نقل شده که بسیار درس آموز و تکان دهنده است. طبق این روایت، امام صادق «سلام‌الله‌علیه» می‌فرمایند:

«مَنْ‌ رَوَی‌ عَلَی‌ مُؤْمِنٍ‌ رِوَایَةً یُرِیدُ بِهَا شَیْنَهُ‌ وَ هَدْمَ مُرُوءَتِهِ لِیَسْقُطَ مِنْ أَعْیُنِ النَّاسِ أَخْرَجَهُ اللَّهُ مِنْ وَلَایَتِهِ إِلَی وَلَایَةِ الشَّیْطَانِ» [۱]

هر که بر ضرر مؤمن چیزی بگوید و قصدش افشای عیب و ریختن آبروی او باشد که از چشم مردم بیفتد، خداوند او را از ولایت خود به سوی ولایت شیطان می‌راند.

بر این اساس کسی که افشاگری و آبروریزی کند و اسرار و عیوب مردم را فاش سازد، حتی اگر مرتکب تهمت و افترا هم نشود، بلکه غیبت کند، یعنی عیوب واقعی را به جهت آبروریزی نقل کند، پروردگار عالم دست عنایت خودش را از روی او برمی‌دارد.  

قرآن کریم در آیه‌ای می‌فرماید: «إِنَّهُ لَیْسَ لَهُ سُلْطانٌ عَلَی الَّذینَ آمَنُوا وَ عَلی‌ رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ، إِنَّما سُلْطانُهُ عَلَی الَّذینَ یَتَوَلَّوْنَهُ» [۲]؛ اگر کسی مؤمن باشد، زیر پرچم خداست و شیطان حقّ دسترسی به او را ندارد؛ امّا آنکه از زیر پرچم خدا بیرون آمد، آنگاه «یَتَوَلَّوْنَهُ»، یعنی زیر پرچم شیطان است.

ولایت خداوند و حفظ آن، نزد بزرگان و اهل معرفت، اهمیّت ویژه‌ای دارد؛ چنانکه وارد نشدن به ولایت شیطان و نرفتن به زیر پرچم او، برای آنان بسیار مهم است.

این اهمیّت از تعالیم قرآن کریم و عترت طاهرین «سلام‌الله‌علیهم» اخذ شده است. طبق آیات و روایات، کسی که دست عنایت خداوند روی سرش نباشد، بیچاره و بدبخت است.

آیه‌ای از قرآن کریم می‌فرماید: «فَإِنَّ اللَّهَ یُضِلُ‌ مَنْ یَشاءُ وَ یَهْدی مَنْ یَشاءُ» [۳]؛ معنای این آیۀ شریفه این نیست که خداوند کسی را به اجبار، گمراه یا هدایت می‌کند.

به تعبیر ساده‌تر، خداوند سبحان کسی را به سمت گمراهی هُل نمی‌دهد؛ بلکه معنی آیه این است که اگر کسی لیاقت نداشته باشد که خدا دست او را بگیرد، رها می‌شود، وقتی رها شد، معلوم است که سقوط می‌کند و کسی نیست که دستش را بگیرد.

اگر شما بالای کوه سنگی را در دست گرفته باشید، تا وقتی آن را گرفته‌اید، پرتاب نمی‌شود، امّا به محض اینکه آن را رها سازید، به پایین سقوط می‌کند و ذرّه ذرّه می‌شود. یعنی لازم نیست آن سنگ را پرتاب کنید یا هُل بدهید، بلکه همین مقدار که آن را رها کنید و مانع سقوطش نشوید، ساقط می‌شود. مرحوم طبرسی «رحمت‌الله‌علیه» در مجمع البیان، چنین معنایی برای آیۀ شریفه بیان فرموده است. [۴]

بنابراین جبری در کار نیست و هیچگاه پروردگار عالم کسی را هُل نمی‌دهد، اما بعضی اوقات بنده بی‌حیایی می‌کند و لیاقت ندارد که خدا او را بگیرد و در راه هدایت نگاه دارد؛ پس وی را در حال خودش باقی می‌گذارد. آنگاه زندگی او تاریک و توأم با ضلالت و گمراهی خواهد شد.

اگر کسی زیر پرچم خدا باشد، پروردگار عالم او را گرفته است و زیر ولایت خداست و در مواقع حسّاس که به سوی پرتگاه در حرکت است و سقوطش حتمی است، او را یاری می‌فرماید و نجات می‌بخشد. چنانکه قرآن کریم می‌فرماید:

«وَ کانَ حَقًّا عَلَیْنا نَصْرُ الْمُؤْمِنینَ» [۵]

  «کَذلِکَ حَقًّا عَلَیْنا نُنْجِ الْمُؤْمِنینَ» [۶]

اما اگر رشتۀ ولایت خدا قطع شد، زندگی منهای خدا می‌شود و زندگی منهای خدا، به قول قرآن کریم، تاریک است، تاریک؛ وحشتناک است، وحشتناک.

قرآن کریم در این باره با استفاده از یک تشبیه معقول به محسوس می‌فرماید: «أَوْ کَظُلُماتٍ فی‌ بَحْرٍ لُجِّیٍّ یَغْشاهُ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ سَحابٌ ظُلُماتٌ بَعْضُها فَوْقَ بَعْضٍ إِذا أَخْرَجَ یَدَهُ لَمْ یَکَدْ یَراها وَ مَنْ لَمْ یَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُوراً فَما لَهُ مِنْ نُورٍ» [۷].

دریای عمیق، ذاتاً تاریک و وحشتناک است و اگر طوفانی و موج‌آسا باشد، وحشت روی وحشت و تاریکی روی تاریکی دارد و چنانچه ابر هم محیط بر دریای طوفانی باشد و ببارد، تاریکی سوّم و وحشت سوّم پدید می‌آید. قرآن کریم، با این مثال، زندگی منهای خدا را تاریک و پر از وحشت توصیف کرده است.

ماندن زیر پرچم خداوند و ممانعت از قطع شدن رشتۀ ولایت بین بنده و خدا، بسیار حائز اهمیّت است، نیازمند توجه است، اقدام عملی می‌خواهد و نیاز به دعا و تضرّع به درگاه پروردگار تعالی دارد. در این خصوص توصیه می‌شود دعای پیغمبر اکرم «صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» که ذکر و ورد همیشگی ایشان بوده است را مرتب بخوانید. آن حضرت در دل شب و در اوقاتی که حالت معنوی والایی داشته‌اند، سر مبارک را روی خاک می‌گذاشته و مثل باران گریه می‌کرده و می‌گفته‌اند: «اللَّهُمَّ وَ لَا تَکِلْنِی‌ إِلَی نَفْسِی طَرْفَةَ عَیْنٍ أَبَداً» [۸]؛ خداوندا یک لحظه مرا به خودم واگذار نکن!

با توجه به اینکه در زمان حاضر، فرزندان و اعضای خانواده‌ها، در معرض خطر انحراف اخلاقی و عقیدتی هستند، خوب است این دعا با ضمیر جمع خوانده شود و هنگام دعا همسر و فرزندان و سایر نزدیکان در نظر باشند و بگوییم: «اللَّهُمَّ وَ لَا تَکِلْنِا إِلَی أنَفُسِنا طَرْفَةَ عَیْنٍ أَبَداً»؛   یعنی خدایا! یک لحظه ما را به خودمان واگذار نکن.

اگر انسان به خودش واگذار شود و به حال خود رها گردد، دچار سقوط و انحراف خواهد شد. گاهی دیده می‌شود، فرزند یک آدم متدیّن، ضدّ قرآن صحبت می‌کند یا کتاب می‌نویسد. چه شده است؟ پروردگار عالم دست عنایتش را از روی آن خانواده برداشته است. خدا کسی را هُل نمی‌دهد، شیطان هم حق گرفتن انسان و بردن او به زیر پرچم خودش را ندارد. پس کار شیطان چیست؟ کار او این است که اگر کسی زیر پرچمش رفت، او را وسوسه کند و فریب دهد. تا وقتی انسان زیر پرچم شیطان نرفته، حتی حقّ وسوسه هم ندارد، چراکه خداوند این حق و این اجازه را به شیطان نداده است که در زیر پرچم خدا به آنها دسترسی پیدا کند و بتواند وسوسه نماید. چنان‌که قرآن کریم می‌فرماید: «إِنَّهُ لَیْسَ لَهُ سُلْطانٌ عَلَی الَّذینَ آمَنُوا وَ عَلی‌ رَبِّهِمْ یَتَوَکَّلُونَ، إِنَّما سُلْطانُهُ عَلَی الَّذینَ یَتَوَلَّوْنَهُ» [۹]. عبارت «یَتَوَلَّوْنَهُ» این معنا را می‌رساند که اگر کسی خودش زیر پرچم شیطان رفت، آنگاه شیطان می‌تواند وسوسه را شروع می‌کند.

قطع ولایت بین خداوند و انسان و رانده شدن بنده از زیر پرچم الهی، عواملی دارد. به بیان دیگر، گناهانی، سبب می‌شود دست عنایت خداوند تعالی از روی آدمی برداشته شود. یکی از آن عوامل یا یکی از آن گناهان، آبروریزی از بندگان حق تعالی است. چنانکه امام صادق «سلام‌الله‌علیه» می‌فرمایند: «مَنْ‌ رَوَی‌ عَلَی‌ مُؤْمِنٍ‌ رِوَایَةً یُرِیدُ بِهَا شَیْنَهُ‌ وَ هَدْمَ مُرُوءَتِهِ لِیَسْقُطَ مِنْ أَعْیُنِ النَّاسِ أَخْرَجَهُ اللَّهُ مِنْ وَلَایَتِهِ إِلَی وَلَایَةِ الشَّیْطَانِ» [۱۰]

اگر کسی غیبت کند و هدف او آبروریزی باشد، بخواهد که دیگری را  از چشم مردم بیندازد و مروّت و شخصیّت کسی را لکّه‌دار کند، گناهش به اندازه‌ای بزرگ است که خداوند دست عنایت خود را از روی او و زندگی او برمی‌دارد و دچار سقوط می‌شود. حال اگر این گناه بزرگ، با تهمت و شایعه نیز همراه گردد، عواقب آن سخت‌تر خواهد بود. همچنین اگر انسان خبری راجع به دیگران بشنود و در حالی که از راست و دروغ آن خبر مطمئن نیست، آن را نقل کند، شایعه‌پراکنی است و گناه آن بزرگ است. این گناهان، منجر به آبروریزی می‌شود و نزد خداوند متعال بسیار بزرگ و قبیح است.

در قضیۀ افک، همین‌طور شد. چند آیه در سورۀ نور راجع به قضیۀ افک است. در زمان رسول خدا «صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم»، دشمنان و منافقین شایعه‌ای ساختند و به دست مسلمان‌ها دادند.

مسلمان‌ها شایعه را گرفتند و شایعه‌پراکنی کردند. نزدیک بود که در اثر آن شایعه‌پراکنی، آبروی پیامبر «صلی ‌الله ‌علیه ‌و آله ‌و سلّم» برود.

خداوند تعالی با نزول آیات افک آبروی آن حضرت را حفظ کرد. سپس در ادامۀ آیات، به آن افراد تشر می‌زند و می‌فرماید: «إِذْ تَلَقَّوْنَهُ بِأَلْسِنَتِکُمْ وَ تَقُولُونَ بِأَفْواهِکُمْ ما لَیْسَ لَکُمْ بِهِ عِلْمٌ وَ تَحْسَبُونَهُ هَیِّناً وَ هُوَ عِنْدَ اللَّهِ عَظیمٌ» [۱۱]؛ شایعه را منافق و دشمن اختراع کرد و شما ندانسته پخش کردید و  گناه خود را ساده گرفتید، در حالی که نزد خداوند، بزرگ است.

بعضی افراد، از غیبت اجتناب دارند و تهمت نمی‌زنند، ولی از روی نادانی، دروغ‌ها و اتهاماتی که در برخی رسانه‌ها و در فضای مجازی دیده‌اند را نقل می‌کنند؛ بدون توجه به تبعات آبروریزی، عیوب و لغزش‌های دیگران را فاش می‌کنند یا به اشخاص، نسبت ناروا می‌دهند.

طبق روایتی که خواندم اگر کسی این افشاگری‌ها و آبروریزی‌های رسانه‌ها را مطالعه کند، به ذهن بسپارد و برای دیگران نقل کند، ولایت بین او و خداوند سبحان قطع می‌شود. قطع رشتۀ ولایت، زندگی را تاریک می‌کند، همان‌طور که اگر رشتۀ اتصال بین نیروگاه برق و خانۀ کسی قطع شود، آن خانه، روشنایی ظاهری ندارد و تاریک است، قطع ولایت پروردگار نیز خانه را از نظر باطن تاریک می‌کند، هرچند از حیث ظاهری روشن باشد.

غیبت، تهمت، عیب‌جویی، افشای اسرار و مخصوصاً شایعه، مصیبت‌های بزرگی هستند که جامعه را نابود می‌سازند و فرهنگ اجتماع را تغییر می‌دهند. قرآن کریم در سورۀ نور، در آیات مربوط به قضیّۀ افک به همۀ مسلمان‌ها هشدار می‌دهد که مواظب باشید، اگر پخش شایعه و انتقال آن به دیگران، برای شما عادی شد و قبح آن ریخت، کار به جایی می‌رسد که شایعۀ مربوط به رسول خدا «صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» را هم منتشر می‌کنید و توجه ندارید که آبروی پیامبر را می‌برید. آیات افک برای ما پیام دارد و حاوی درس‌های اخلاقی مفیدی است.

قرآن کریم کتاب تاریخ نیست و نمی‌خواهد برای ما قصه بگوید، بلکه مروّج اخلاق الهی است و در این آیات به بندگان می‌آموزد که اگر مراقب زبان خود نباشند و به عنوان افشارگری، آبروی دیگران را ببرند، کم کم به جایگاهی تنزّل پیدا می‌کنند که گناهان بزرگی مثل آبروریزی و عیب جویی، برای آنها عادی می‌شود و توجه نمی‌کنند که عیب‌جویی و آبروریزی آنها چه عواقب و چه تبعات شومی دارد.

یکی از عواقب این قبیل گناهان، رسوایی و از دست دادن آبرو در همین دنیاست. امام صادق «سلام‌الله‌علیه» از پیامبر اکرم «صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» چنین روایت می‌کنند که: «لَا تَطْلُبُوا عَثَرَاتِ الْمُؤْمِنِینَ فَإِنَّ مَنْ تَتَبَّعَ عَثَرَاتِ أَخِیهِ تَتَبَّعَ اللَّهُ عَثَرَاتِهِ وَ مَنْ تَتَبَّعَ اللَّهُ عَثَرَاتِهِ یفْضَحْهُ وَ لَوْ فِی‌ جَوْفِ‌ بَیتِهِ» [۱۲].

پیامبر گرامی «صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» می‌فرمایند: لغزش‌های مؤمنان را دنبال نکنید. هرکه به‌دنبال لغزش مؤمنی باشد، خداوند تمام لغزش‌های او را دنبال خواهد کرد و او را حتی در میان خانه‌اش رسوا می‌سازد.

متأسفانه گناهان آبرویی و اعمال زشتی که منجر به آبروریزی از دیگران می‌شود، نظیر غیبت، تهمت و شایعه پراکنی، فراوان شده و کمتر کسی به اثرات اجتماعی آن توجه دارد.

من بارها این جمله را به همه گفته‌ام و اکنون به‌ویژه برای جوان‌ها تکرار می کنم که مراقب باشید گناه نکنید؛ گناه زندگی را تباه می‌کند، گناه دین را از انسان می‌گیرد و او را بیچاره می‌کند. حال اگر گناهی مرتکب شدید، فوراً آن را با توبه و با عذرخواهی از خداوند جبران کنید. همچنین مواظب باشید گناه شما تکرار نشود و در سراشیبی گناه واقع نشوید که مثل ماشینی که در سرازیری افتاده و ترمزش بریده است، سقوط خواهید کرد.

تکرار گناه، موجب عادت به گناه می‌شود و بسیار خطرناک است؛ انسان را به جایی می‌رساند که روزی ده تا غیبت می‌کند و توجه ندارد که غیبت کرده است، روزی ده تا تهمت می‌زند و گویا هیچ اتفاقی نیفتاده است. مهم‌تر از آنچه بیان شد، توجه داشته باشید که گناه خود را توجیه نکنید که خطر توجیه گناه خیلی بیشتر از موارد قبلی است و توفیق توبه را نیز از انسان سلب می‌کند.

این مصائب، از تکرار گناه، عادت به گناه و سپس توجیه گناه نشأت می‌گیرد. بعضی‌ها عادت کرده‌اند دروغ بگویند. در روایتی از قول رسول خدا «صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» می‌خوانیم که اگر کسی دروغ گفت، بوی بد او به آسمان‌ها می‌رود و ملائکه او را لعنت می‌کنند. [۱۳]

ملائکه حافظ انسان هستند، علاوه بر رقیب و عتید، که قرآن می‌فرماید: «لَهُ مُعَقِّباتٌ مِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ یَحْفَظُونَهُ مِنْ أمر الله» [۱۴]، فرشتگان دیگری نیز از انسان محافظت می‌کنند. هنگام دروغ گفتن انسان، بوی بد و ناخوش دروغ، آن فرشته‌ها را می‌آزارد و آنها او را لعن و نفرین می‌کنند.

عادت به غیبت، عادت به تهمت، عادت به شایعه‌پراکنی و به‌طور کلی عادت به آبروریزی از بندگان خدا، مانع عاقبت به‌خیری انسان است و سرنوشت بدی برای او رقم می‌زند. پس باید از این گناهان بزرگ اجتناب شود.

حال اگر در فرد یا افرادی عیبی دیده شد، قرآن کریم به جای غیبت و عیب‌جویی و افشاگری، راه انتقاد سالم و سازنده را به بندگان آموزش می‌دهد. انتقاد به جای غیبت است، انتقاد به جای تهمت است، انتقاد به جای شایعه‌پراکنی و افشای اسرار است. روش انتقاد صحیح آن است که اگر عیبی از دیگری مشاهده شد، باید مخفیانه و با مهربانی و تواضع، آن عیب را به خود آن شخص گوشزد کنید. او هم باید با کمال خوش‌رویی، انتقاد را بپذیرد و بگوید: خدا رحمت کند شما را که برای من هدیه آوردید، یعنی عیبم را گفتید. امام صادق «سلام‌الله‌علیه» می‌فرمایند: بهترینِ دوستان و برادرانِ من کسی است که عیوب مرا به من هدیه کند. [۱۵]

انتقاد و انتقاد پذیری، دو صفت سازنده‌ای است که در جامعۀ ما مفقود و نایاب یا دست کم، کمیاب است. قرآن کریم می‌فرماید: «فَبَشِّرْ عِبَادِ الَّذِینَ یَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیَتَّبِعُونَ الَّذِینَ یسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَیتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ» [۱۶].

 انتقاد و انتقادپذیری، از اسلام است، اما افشاگری از اسلام نیست، بلکه انسان را از زیر پرچم خدا خارج و ولایت خدا را برای او قطع می‌کند.

 پی نوشت ها:

[۱]. المحاسن، ج‌۱، ص۱۰۳. همچنین ر. ک: الکافی، ج۲، ص۳۵۸؛ الأمالی(للصدوق)، ص۴۸۶و …

[۲]. النحل، ۹۹و۱۰۰: «چرا که او را بر کسانی که ایمان آورده‌اند، و بر پروردگارشان توکل می‌کنند، تسلطی نیست. تسلط او فقط بر کسانی است که وی را به سرپرستی برمی‌گیرند.»

[۳]. فاطر، ۸: «خداست که هر که را بخواهد گمراه می‌گذارد و هر که را بخواهد هدایت می‌کند.»

[۴] . مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج‌۱، ص۱۶۶.

[۵]. الروم، ۴۷: «و یاری‌کردن مؤمنان بر ما فرض است.»

[۶]. یونس، ۱۰۳: «زیرا بر ما فریضه است که مؤمنان را نجات دهیم.»

[۷]. نور، ۴۰: «یا [کارهایشان] مانند تاریکی‌هایی است که در دریایی ژرف است که موجی آن را می‌پوشاند [و] روی آن موجی [دیگر] است [و] بالای آن ابری است. تاریکی‌هایی است که بعضی بر روی بعضی قرار گرفته است. هر گاه [غرقه] دستش را بیرون آورد، به زحمت آن را می‌بیند، و خدا به هر کس نوری نداده باشد او را هیچ نوری نخواهد بود.»

[۸]. تفسیر القمی، ج ۲، ص ۷۵.

[۹]. النحل، ۹۹و۱۰۰: «چرا که او را بر کسانی که ایمان آورده‌اند، و بر پروردگارشان توکل می‌کنند، تسلطی نیست. تسلط او فقط بر کسانی است که وی را به سرپرستی برمی‌گیرند.»

 [۱۰]. المحاسن، ج‌۱، ص۱۰۳.

[۱۱]. النور، ۱۵: «آنگاه که آن [بهتان] را از زبان یکدیگر می‌گرفتید و با زبانهای خود چیزی را که بدان علم نداشتید، می‌گفتید و می‌پنداشتید که کاری سهل و ساده است با اینکه آن [امر] نزد خدا بس بزرگ بود.»

[۱۲]. الکافی، ج۲، ص۳۵۵.

[۱۳] . جامع الأخبار(للشعیری)، ص ۱۴۸  

[۱۴]. الرعد، ۱۱: «برای او فرشتگانی است که پی در پی او را به فرمان خدا از پیش رو و از پشت سرش پاسداری می‌کنند.»

[۱۵]. الکافی، ج ‌۲، ص ۶۳۸.

[۱۶]. الزمر، ۱۸: «پس بشارت ده به آن بندگان من که به سخن گوش فرامی‌دهند و بهترین آن را پیروی می‌کنند.»

منبع:اخبار حوزه

به گزارش خبرگزاری حوزه، حضرت آیت الله مکارم شیرازی در کتاب برترین بانوی جهان فاطمه زهرا (س) مقام علمی حضرت زهرا (س) را اینگونه بیان می کنند:

محبت اولیای خداوند نسبت به افراد یک محبت ساده نیست، حتماً از عواملی سرچشمه می گیرد که مهمترین آن ها علم و ایمان و تقوی است.

علاقه فوق العاده پیامبر(ص) به دخترش فاطمه زهرا دلیلی است بر وجود این امتیازات بزرگ در این بانوی نمونه جهان.

از این گذشته وقتی او می فرماید: «فاطمه برترین زنان جهان» یا «برترین زنان بهشت» است که مدارک آن در بحثهای گذشته بیان شد، این خود دلیل بر این است که او از نظر علمی نیز سرآمد همه زنان جهان بود.

وانگهی آیا فردی که بمقامات والای علم و دانش نرسیده است ممکن است رضای او رضای خدا، و غضب او غضب پرودرگار و پیغمبر باشد؟ که در روایات پیشین به آن اشاره شده بود.

علاوه بر همه اینها روایات مهمی در منابع معروف اسلامی وارد شده است که از مقام ارجمند علمی این بانوی بزرگ پرده برمی دارد مانند احادیث زیر:

۲۸- ابونعیم در حدیثی از پیغمبر(ص) نقل می کند که روزی به یارانش کرد و فرمود: «ما خیر للنساء؟»: «چه چیز برای زنان از همه بهتر است؟»

یاران ندانستند در جواب چه بگویند.

علی(ع) به سوی فاطمه(س) آمد و این مطلب را به اطلاع او رسانید.

بانوی اسلام گفت: چرا نگفتی:

خیر لهن ان لایرین الرجال و لایرونهن:

از همه بهتر این است که نه آن ها مردان بیگانه را ببینند و نه مردان بیگانه آن ها را» (با آن ها جلسات خصوصی نداشته باشند).

علی(ع) بازگشت و این پاسخ را به پیغمبر اکرم(ص) عرض کرد.

پیامبر فرمود: «من علمک هذا» : «چه کسی این پاسخ را به تو آموخت»!؟

عرض کرد فاطمه(س).

فرمود: «انّها بضعة منی» «او پاره وجود من است».

این حدیث نشان می دهد که امیرمؤمنان علی (ع) با آن مقام عظیمی که در علوم و دانش داشت که دوست و دشمن همه به آن معترفند و باب مدینه علم پیغمبر اکرم(ص) بود گاهی از محضر همسرش فاطمه (س) استفاده علمی می کرد.

این سخن پیغمبر(ص) که بعد از بیان احاطه علمی فاطمه(س) می گوید: «او پاره ای از وجود من است» بیانگر این واقعیت است که منظور از «بضعة» تنها پاره تن و جسم نیست که بسیاری در تفسیر حدیث گفته اند؛ بلکه فاطمه پاره ای از روح پیامبر(ص) و علم و دانش و اخلاق و ایمان و فضیلت او نیز بود و پرتوی از آن خورشید و شعله ای از آن مشکات محسوب می شود.

۲۹- در «مسند احمد» از «ام سلمه» (یا طبق روایتی ام سلمی) چنین آمده: «وقتی فاطمه (سلام اللّه علیها) بیمار شد همان بیماری که به وفاتش منتهی می گشت، من از او پرستاری می کردم، روزی حالتش را از همه روز بهتر دیدم، علی(ع) به دنبال کاری رفته بود فاطمه (س) به من فرمود: آبی بیاور تا غسل کنم، آب آوردم و او غسل کرد، غسلی که بهتر از آن ندیده بودم، سپس فرمود: لباس های تازه ای برای من بیاور، لباسها را آوردم و به او دادم و او پوشید».

سپس فرمود: بسترم را در وسط اطاق بیفکن، من این کار را کردم، او دراز کشید و رو به قبله کرد، و دستش را زیر صورتش گذاشت، سپس فرمود: ای ام سلمه «ام سلمی» من الان از دنیا می روم (و به ملکوت اعلی می شتابم) در حالی که پاک شده ام، کسی روی مرا نگشاید.

«این سخن گفت و چشم از جهان پوشید»!

این حدیث بخوبی نشان می دهد که فاطمه از لحظه مرگش آگاه و باخبر بوده و بی آنکه نشانه های آن در او باشد، آماده رحلت از این جهان گشت و از آنجا که هیچکس لحظه مرگ را جز به تعلیم الهی نمی داند این نشان می دهد که از سوی خدا به او الهام می شد.

آری، روح او با عالم غیب مربوط بود. و فرشتگان آسمان با او سخن می گفتند.

بعلاوه مطابق روایات گذشته حتی او از مریم دختر عمران و مادر حضرت عیسی مسیح برتر بود، و همین امر کافی است، زیرا قرآن با صراحت می گوید مریم با فرشتگان خدا سخن می گفت (آیات متعددی در این زمینه در سوره مریم و آل عمران وجود دارد).

بنابراین فاطمه(س) دخت گرامی پیامبر اسلام(ص) به طریق اولی باید بتواند با فرشتگان آسمان هم سخن شود.

پی نوشت ها:

۱. حلیة الاولیاء ج ۲ ج. ۴۰

۲. «مسند احمد» بن حنبل ج ۶ ص ۴۶۱ این حدیث را «ابن اثیر» در (اسد الغابة) و جمعی دیگر از کتب خود آورده اند.

۳. البته دلائل علم و دانش گسترده و فوق العاده آن حضرت در روایات شیعه وضع دیگری دارد که در زندگینامه آن بزرگوار قبلا گفته شد.

منبع:اخبار حوزه

به گزارش خبرگزاری حوزه، به همت معاونت خانواده و امور فرهنگی مرکز خدمات و به مناسبت میلاد با سعادت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها، روز زن و دهه فجر انقلاب اسلامی، مسابقه خانوادگی آنلاین «مادر خوبی‌ها» ویژه طلاب و خانواده محترم تحت پوشش مرکز خدمات حوزه‌های علمیه سراسر کشور برگزار می‌شود.
 

زمان ثبت‌نام:
ثبت‌نام از روز دوشنبه ۱۳ بهمن ۱۳۹۹ ساعت ۹ صبح تا پیش از آغاز مسابقه ساعت هشت، ۱۵ بهمن‌ماه ۱۳۹۹ (حداکثر هزار خانواده)
اولویت ثبت‌نام با افرادی است که زودتر به سایت سخا مراجعه و ثبت‌نام کنند. بدیهی است پس از پایان ظرفیت هزارتایی امکان ثبت‌نام وجود نخواهد داشت.

نحوه ثبت‌نام:
ورود به بخش خانواده و امور فرهنگی/ بخش کدهای هدیه/ کد ثبت‌نام مسابقه مادر خوبی‌ها
 ]لطفاً توضیحات پیش از ثبت‌نام در سامانه سخا را  حتماً مطالعه بفرمایید [

شروع مسابقه:
رأس ساعت ۲۰ چهارشنبه ۲۰ جمادی‌الثانی ۱۴۴۲ برابر با ۱۵ بهمن ۱۳۹۹ (روز میلاد حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله علیها )
مسابقه رأس ساعت آغاز می‌شود و در صورت عدم حضور به موقع در اپلیکیشن و شروع مسابقه آنلاین توسط مجری، سامانه ورود به مسابقه مسدود و امکان حضور را نخواهید داشت.

جوایز :
۱۸ جایزه نقدی دو میلیون ریالی به میزان سن مبارک حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها
۵۷ جایزه نقدی یک میلیون ریالی به مناسبت سال شکوهمند پیروزی انقلاب اسلامی
به پاس همراهی خانواده‌های محترم در طرح و پس از مسابقه
۱۴ جایزه پانصد هزار ریالی به قید قرعه به شرکت‌کنندگان ( به جزء برندگان ) اهدا خواهد شد.

جهت دریافت توضیحات تکمیلی و فیلم‌های آموزش نصب و … به آدرس زیر (کانال رسمی اداره رسانه و فضای مجازی معاونت خانواده و امور فرهنگی در پیام‌رسان ایتا) مراجعه فرمایید:
http://go۲l.ir/oQ۶Sf

منبع :اخبار حوزه