حرف دل
دوستان میدونین من معتقدم که وقتی یه چیزی رزق هرکسی باشه دیر یا زود بهش میرسه
آخه من یه قناری دارم چشاش زخمه مادر زادیه. خوب نمیشه. به هر حال زبان بسته چشاش خوب نمی بینه. حقیقتش من زیاد دوستش ندارم بیشتر دلم براش میسوزه.
چند وقته پیش برای قفسش داداشم یه کاور خریده بود.
من گفتم ای بابا ولش کن این که چشاش خوب نمی بینه منم زیاد دوستش ندارم این کاور خیییلی قشنگه به این قناری نمیدمش به اون یکی قناریم که زرد و خوشگل و زرنگه
مدام میاد کنار میله های قفس با دم تکون دادن صدام میکنه
منم یه کم قند خیس میکنم با دست خودم بهش میدم کلی خوشی میکنه می پره روی انگشتم انگشتمو بوس میکنه. گفتم میدمش به اون.
به هر حال من کاور قشنگ رو دادم به قناری زرده.
بعد یه مدت یهو از غیب داداشم برام یه قفس فرستاد کاور نو هم داشت گفت برای اون قناریه که چشاش زخمه بدش به اون.
منم کُلی تعجب کردم.
گفتم خداااا این قناری بیچاره من که نخواستم کاور قشنگ رو بهش بدم حالا تو خدا براش هم قفس نو هم کاور نو رسوندی
دیگه فهمیدم هرکی هر چی خدا روزیش کرده باشه اگه مه و باد و خورشید و فلک هم دست به دست هم بدن که اون روزی قسمتش نشه حتی اگه همه خلایق هم پارتی بازی کنن که حقش ضایع بشه این اتفاق نمیفته حتما” یه جوری به یه طریقی روزیشو خدا به دستش میرسونه?
