دلنوشته
میدونین خدا همیشه هرچیز خوبی که هست از بهترین نوعش رو میخاد به بنده هاش ببخشه که شاد بشن بخندن و سجده شُکر به جا بیارن ?
اما ما آدما گاهی اوقات بر اثر غفلت از خدا غافل میشیم. هرچی خدا صدا میزنه و میگه بنده من بیا تا بهت همونی که دنبالش بودی بهت بدم.
اما ما مثل یه پرنده ای که صداش میزنن که بیا این دونه ها رو بخور اما او پَر میزنه و میره، از خدا دور میشیم.
میریم و در حالی که اصلا” صدای خدا رو نمی شنویم.
فقط صدای ذهنمون رو می‌شنویم که میگه برو فلان کار رو بکن یا نکن…
ولی خدا الرحمنه. اگه ما بنده ها توبه نصوص کنیم و به سمتش برگردیم، باز از در رحمت با ما رفتار میکنه?
و همون رزق و روزی با برکتی که از سالها قبل برامون مقدّر کرده بود بهمون به بهترین نوع و شکل ممکنه می بخشه تا بخندیم و اشک شوق بریزیم. ?
درست مثل همون پرنده که صداش کردن که بیا دونه بخور اما رفت و رفت که رفت.
اگه یه وقت برگرده به همون محل. باز میگن بیا دونتو بخور. ما هنوز دونه هاتو دست نخورده کنار گذاشتیم چون میدونستیم که برمیگردی?
هرکسی اگه رزقی در طالعش نوشته شده باشه اگه واقعا” با همه وجودش با خدا و به یاد خدا باشه دیر یا زود به رزقش میرسه?
خدایا یاریمان کن که همیشه به یاد تو و حجت الهی امام زمانمان باشیم ? ?
